13 lutego 2007 r. w klasztorze Redemptorystów w Krakowie odbyło się sympozjum zorganizowane
przez Zakonną Komisją Apostolstwa przy Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich.
Było ono poświęcone zagadnieniu: „Psychologiczno-religijne uwarunkowania przepowiadania
do dzieci i młodzieży gimnazjalnej w czasie rekolekcji”. Zebranie to zgromadziło
misjonarzy i rekolekcjonistów z kilkunastu zgromadzeń zakonnych z całej Polski.
Wykłady
zostały poprzedzone Eucharystią w sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy, której
przewodniczył bp Antoni Długosz z Częstochowy. W kazaniu, które stało się wprowadzeniem
do sympozjum, biskup przedstawił ogólne zasady interpretacji Pisma Świętego i refleksji
nad poszczególnymi perykopami, podkreślając, że należy unikać jednostronnego interpretowania
Biblii i starać się patrzeć na nią w sposób całościowy.
Pierwszy referat na
temat psychologicznych uwarunkowań religijności dzieci i młodzieży gimnazjalnej przedstawiła
dr Renata Smoleń, psycholog z Tarnowa. W wykładzie tym uczestnicy zapoznali się z
ogólnym modelem rozwojowym dziecka, od dnia narodzin do wieku gimnazjalnego. Prelegentka
podkreśliła wielowarstwowość w rozwoju młodego człowieka, na który składa się nie
tylko wpływ rodziny i otoczenia, lecz również rozwój psychofizyczny i religijny.
Następnym
mówcą był o. dr Emilian Gołąbek OFM, wykładowca w seminarium franciszkanów we Wrocławiu.
Jako specjalista od spraw młodzieży i katechizacji zapoznał on zgromadzonych z różnymi
sposobami głoszenia Ewangelii młodemu człowiekowi. Były to refleksje nie tylko teoretyczne,
lecz przepełnione zarazem wieloma wątkami z doświadczenia duszpasterskiego prelegenta.
Młody człowiek poszukuje wartości, które nadałyby sens jego życiu. Dzisiejszy świat
przepełniony hedonizmem i konsumpcjonizmem nie potrafi przekazać młodym ludziom głębszego
sensu miłości, przyjaźni. Liczy się w nim tylko wygląd zewnętrzny i szczęśliwe życie
za każdą cenę. Młody człowiek w wieku gimnazjalnym narażony jest niejednokrotnie na
inwazję współczesnej kultury medialnej, która po pewnym czasie staje się dla niego
wzorem i stylem życia. Telewizja i radio uczą go miłości erotycznej pozbawionej głębszego,
duchowego wymiaru. Potrzeba zatem osoby, która pokazałaby takiemu człowiekowi, co
znaczy słowo kochać.
Prelegent przekonywał, że w katechizacji i rekolekcjach
ważne jest trójpłaszczyznowe odniesienie. Nie można jedynie moralizować, potępiać
i udawać wszystko wiedzącego. Taki styl przepowiadania zamyka raczej na Dobrą Nowinę
o Jezusie. We właściwym podejściu pierwszym wymiarem jest aspekt antropologiczny,
czyli odwołujący się do codziennego doświadczenia: własnej grzeszności, słabości i
problemów, z jakimi borykają się młodzi ludzie. Ważne jest podkreślenie cielesności
i pragnień, jakie młodzi noszą w sercu. Druga płaszczyzna przepowiadania dotyczy wymiaru
egzystencjalnego: kim jestem, po co żyję. Warto tutaj odwołać się do wolności człowieka
i pozostawić możliwość wyboru. Jezus przychodzi do nas jako lekarz i ten, który pragnie
pomóc w słabościach. Stąd łatwo przejść do wymiaru religijnego, w którym trzeba ukazać
wartość życia duchowego i osobistej więzi z Jezusem. Rodzi się ona w ciągłym dialogu
i rozmowie, czyli na modlitwie. Tutaj jest miejsce na trudne, egzystencjalne pytania
i wątpliwości, których prowadzący nigdy nie może bagatelizować lub pomijać.
Serię
wykładów zakończyli bp Antoni Długosz wraz z o. Piotrem Dettlaffem CSsR, którzy w
oparciu o Dyrektorium o Mszy św. z udziałem dzieci z 1973 r. oraz o własne doświadczenia
pracy z dziećmi, opowiedzieli zgromadzonemu audytorium o różnych sposobach angażowania
dzieci w przeżywanie Eucharystii i słuchanie kazań. W tej prezentacji nie zabrakło
wielu ciekawych propozycji animowania dzieci oraz projekcji multimedialnych, ukazujących
różne sposoby przepowiadania i katechizacji dzieci, w których uczestnicy spotkania
mogli wziąć czynny udział.
Dzień wykładów i prezentacji zakończył się podsumowaniem
ze strony organizatorów: prowincjała redemptorystów o. Zdzisława Klafki i prowincjała
salwatorianów ks. Jana Folkerta. Misjonarze i rekolekcjoniści różnych zgromadzeń zakonnych
zaproponowali na przyszłość możliwość zorganizowania nie tylko kolejnego sympozjum,
lecz również warsztatów homiletycznych w celu wymiany wzajemnych doświadczeń i uczenia
się nowych sposobów głoszenia rekolekcji.