Stolica Apostolska i Republika Czarnogóry nawiązały stosunki dyplomatyczne na szczeblu
nuncjatury i ambasady. Już 19 czerwca Stolica Święta uznała oficjalnie niepodległość
tego kraju, proklamowaną 3 czerwca po ogłoszeniu wyników referendum niepodległościowego
z 21 maja. Na ziemiach obecnej Czarnogóry Ewangelię głoszono od I wieku
ery chrześcijańskiej, gdy należały one do cesarstwa rzymskiego. Po jego podziale znalazły
się pod wpływem bizantyjskim. W VII stuleciu osiedliły się tam ludy słowiańskie, a
w XI wieku powstało państwo niezależne od Bizancjum. Jego książę Michał otrzymał w
roku 1077 insygnia królewskie od Papieża Grzegorza VII. Potem Czarnogóra należała
do państwo serbskiego, a po jego rozpadzie w XIV stuleciu znowu miała łączność ze
Stolicą Piotrową. W połowie XV wieku władzę objęli książęta prawosławni. Pod koniec
tego stulecia prawie cały kraj znalazł się pod panowaniem tureckim, ale w jego górzystej
części prawosławni metropolici zachowali niezależność, pełniąc równocześnie władzę
duchowną i świecką. W XVII stuleciu przez kilka dziesiątków lat pozostawali w unii
z Papieżem. W połowie XIX wieku władzę kościelną oddzielono od świeckiej, a w roku
1886 książę Mikołaj Petrowić-Niegosz oficjalnie uznał Kościół katolicki, zawierając
konwencję ze Stolicą Apostolską. W 1910 roku został on królem Czarnogóry, która jednak
po I wojnie światowej weszła w skład tworzącej się Jugosławii. Po jej rozpadzie aż
do bieżącego roku tworzyła jedno państwo z Serbią.
Obecnie w Czarnogórze są
dwie katolickie diecezje. Archidiecezja Baru ma ok. 11.500 wiernych, głównie pochodzenia
albańskiego. Diecezja Kotor, należąca do chorwackiej metropolii Splitu, liczy ok.
10 tys. wiernych, głównie Chorwatów. Obaj ordynariusze należą do Międzynarodowej Konferencji
Episkopatu Świętych Cyryla i Metodego, obejmującej różne kraje bałkańskie.