Mahomet i początki islamu Kim był Mahomet? Jak doszło do powstania islamu?
Na
początku bieżącego roku muzułmanie gwałtownie zareagowali na opublikowanie karykatur
Mahometa. W 1989 r. za obrazę proroka na kartach „Szatańskich wersetów” nad A. S.
Rushdim zawisła kara śmierci. W 1976 r. w wielu krajach muzułmańskich zakazano projekcji
filmu o życiu Mahometa, mimo iż reżyserem był Syryjczyk, Mustafa Akkad, a w koprodukcji
uczestniczyły Maroko, Libia i Kuwejt. Co sprawia, że muzułmanie z taką stanowczością
i wszelkimi sposobami strzegą nietykalności osoby Mahometa i jego wizerunku?
Rekonstrukcja
życia „historycznego Mahometa” należy do najtrudniejszych przedsięwzięć współczesnych
studiów nad islamem. Z perspektywy historycznej, Mahomet, czyliMuhammad Ibn
Abd Allah, jest założycielem islamu. Tradycja muzułmańska uznaje go za proroka (nabi)
i Bożego posłańca (rasul Allah). Mimo iż najcenniejsze źródło informacji o
Mahomecie stanowi Koran, najpełniejsze opisy z jego życia zawierają tradycyjne biografie,
zwane sirami. W biografiach wyróżnia się trzy podstawowe etapy: 1) okres od narodzenia
do objawień w 610 r. 2) okres mekkański: do hidżry w 622 r. i 3) okres medyński: do
śmieci w 632 r. Przyjrzyjmy się pokrótce każdemu z nich.
Trudno podać dokładną
datę narodzin Mahometa. Przyjmuje się, że urodził się ok. 570 r. w Mekce. Pochodził
z rodu Haszymitów należącego do plemienia Kurajszytów. Jego ojciec zmarł przed narodzeniem
syna, a matka, Amina, gdy miał niespełna 6 lat. Młody Mahomet zajmował się pasterstwem
i prowadzeniem karawan. Mając ok. 25 lat, poślubił bogatą – o 15 lat starszą od siebie
– wdowę, Chadidżę. Podróżując w celach handlowych po Półwyspie Arabskim, spotykał
Żydów i chrześcijan. W 610 r. nastąpił moment przełomowy w życiu Mahometa. Podczas
regularnych rozmyślań w jaskini góry Hira doświadczył – trwających ponad 20 lat –
objawień koranicznych, których przekazicielem był archanioł Gabriel (Dżibril).
W odpowiedzi na nie Mahomet rozpoczął swą prorocką misję.
Przypadający na lata
610-622 mekkański okres objawień dotyczył przede wszystkim kwestii teologicznych i
etycznych. Głoszony przez Mahometa monoteizm stał się zagrożeniem dla mekkańskiej
społeczności kupieckiej, prosperującej dzięki interesom pielgrzymkowym związanym z
rozwiniętym kultem arabskich bóstw pogańskich. Mieszkańcy Mekki odrzucili przyjęcie
nowej religii, a nieliczną grupę nawróconych prześladowali i zmusili do ucieczki.
W 615 roku część muzułmanów udała się do chrześcijańskiej Abisynii, natomiast siedem
lat później Mahomet wraz z grupą zwolenników emigrował do Jasribu, które stało się
„Miastem Proroka” (Madinat an-Nabi), znane jako Medyna. Wydarzenie z 622 r.,
tzw. hidżra zostało uznane przez muzułmanów za początek nowej rachuby czasu.
Na
okres medyński (622-632) złożyło się organizowanie struktur społecznych i religijnych;
tworzenie podstaw wspólnoty muzułmańskiej (ummy); rozwiązywanie sporów plemiennych;
konflikt z plemionami żydowskimi; walki z mieszkańcami Mekki oraz z pogańskimi plemionami
Arabii. W 630 r. Mahomet odniósł nad Mekkeńczykami ostateczne zwycięstwo, którego
symbolem było oczyszczenie Al-Kaaby z symboli i posągów bóstw arabskich. Krótko przed
śmiercią Mahomet odbył pielgrzymkę do Mekki, nadając tej formie kultu charakter obowiązku
religijnego. Mahomet zmarł 8 VI 632 r. w Medynie, gdzie został pogrzebany.
Największa
różnica między Mahometem okresu mekkańskiego i medyńskiego dotyczy jego roli, jaką
odegrał w obu wspólnotach. W Mekce mamy do czynienia z człowiekiem spokojnym i odsuwanym
na margines życia społecznego. W Medynie jawi się postać posiadająca władzę i autorytet.
Mimo iż trudno zrekonstruować biografię „historycznego Mahometa”, w wielu muzułmańskich
środowiskach żywy jest obraz „popularnego Mahometa”, któremu przypisuje się cechy
i właściwości idealnego człowieka religijnego danego regionu czy kultury. Dla uczonych
w prawie Mahomet był prawodawcą; dla mistyków – ideałem na drodze duchowej doskonałości;
dla mężów stanu – wzorem władcy; dla wszystkich muzułmanów stanowi przykład do naśladowania.
W
Koranie znajdują się liczne wersety potwierdzające proroczą misję Mahometa jako głosiciela
Bożego Słowa. Mahomet jako Arab został posłany do swoich ludzi, aby przekazać im objawienie
w ich własnym języku. Zgodnie z tradycją islamską, w osobie Mahometa historia proroków
osiągnęła szczyt i etap ostateczny, stąd określenie Mahometa jako „pieczęć proroków”.
Z punktu widzenia fenomenologii religii Mahomet posiada typowe cechy proroka. Ma głęboką
świadomość bycia posłanym, przemawia w imię Boże, jest gotowy ponieść cierpienia ze
względu na głoszone prawdy, spotyka się z odrzuceniem ludzi i pokłada całą nadzieję
w Bogu. Z perspektywy teologicznej działalność Mahometa przybliżyła ludzi do Boga.
Politeistyczne plemiona arabskie przyjęły monoteistyczną wiarę w osobowego Boga i
Jego prawo. Dzięki nauce Mahometa liczne ludy i narody usłyszały o Jezusie. Nie jest
to wprawdzie nauka pokrywająca się z chrześcijańską prawdą o Jezusie Chrystusie, ale
poszukujących wprowadza ona w przestrzeń oddziaływania Jezusowej łaski.
Krytyka
Mahometa koncentruje się na dwóch aspektach jego życia: medyńskim militaryzmie i rzekomej
lubieżności. Mahomet był człowiekiem swego czasu. Napaści na karawany i beduińskie
gry wojenne należały do charakterystycznych elementów życia w Arabii tego okresu.
Do śmierci swej pierwszej żony Chadidży Mahomet nie poślubił innej kobiety. W Medynie
większość jego małżeństw mieściła się w kategoriach politycznych i dotyczyła poczucia
odpowiedzialności. Małżeństwa pierwszej kategorii zawierał w celu wzmocnienia więzi
z ważnymi klanami i plemionami. Odpowiedzialne współczucie oznaczało opiekę, jaką
– jako głowa wspólnoty muzułmańskiej – otaczał wdowy po poległych wojownikach.
Kim
jest Mahomet dla chrześcijan? W atmosferze konfrontacji i wrogości przedstawiano Mahometa
jako człowieka chorego, obłąkanego, oszusta uzurpującego sobie prawo bycia prorokiem.
Stawiane wobec niego zarzuty dotyczyły m.in.: braku świadków otrzymanego objawienia
i niemożności doszukania się cudów w jego działalności oraz faktu, że żaden z wcześniejszych
proroków nie zapowiadał jego przyjścia. Natomiast w sferze obyczajowej zarzucono mu
sprzeczność z chrześcijańską moralnością. Współczesna chrześcijańska ocena Mahometa
daleka jest od deprecjonowania jego osoby. Rozwinięta po Soborze Watykańskim II teologia
katolicka zajmuje krytyczne, ale wolne od polemik stanowisko wobec założyciela islamu.
Dla chrześcijan i muzułmanów Mahomet jest jednym z największych przywódców religijnych
ludzkości i wyjątkową postacią historyczną o szczególnym charyzmacie i partykularnych
cechach osobowościowych. Czy był prorokiem i posłańcem Bożym dla całej ludzkości?
To pytanie pozostanie sporną kwestią wiary obu tradycji.
W duchu dialogu międzyreligijnego
chrześcijanie i muzułmanie podejmują wspólne poszukiwanie sprawiedliwej i godnej oceny
osoby, dzieła oraz wkładu Mahometa w historię ludzkości; dąży się także do wypracowania
teologicznie odpowiedzialnego stanowiska wobec jego roli w Bożym planie zbawienia.