Чарговыя старонкі з Кампендіума сацыяльнай дактрыны Каталіцкай Царквы.

б) Салідарнасць як сацыяльны прынцып і маральная дабрадзейнасць.
193 Новыя этнічныя адносіны ўзаемнай залежнасці паміж людзьмі і народамі – фактычна, гэта формы салідарнасці – павінны арыентавацца на сапраўдную этыка-сацыяльную салідарнасць. Гэта маральнае патрабаванне маецца на ўвазе на ўсіх маральных адносінах. Такім чынам, салідарнасць з’яўляецца нам у двух злучаных аспектах: яна – сацыяльны прынцып і маральнае дабро.
Пад салідарнасцю трэба разумець, перад усім, сацыяльны прынцып, які арганізуе грамадскія інстытуты; на падставе гэтага прынцыпа, “структуры граха”, галоўныя адносіны паміж людзмі і народамі, павінны быць пераадолены і пераўтвораны ў структуры салідарнасці пры пасрэдніцтве стварэння ці належнай мадыфікацыі законаў, у тым ліку законаў рынка, і прававых сістэмаў.
Салідарнасць – гэта і сапраўдная маральная дабрахвотнасць, а не “неканкрэтнае пачуццё спачування ці павярхоўная жалоба пры выглядзе бедаў шматлікай колькасці людзей, блізкіх ці далёкіх. Зусім не: гэта цвёрдая і ўпартая рашучасць імкнуцца да асгульнага дабра, значыць да дабра ўсіх і кожнага, каб усе былі сапраўды адказнымі за ўсіх”. Салідарнасць набывае статус фундаментальнай сацыяльнай дабрадзейнасці, бо належыць да галіны справядлівасці – дабрадзейнасці, якая накіраваная на агульнае дабро. Салідарнасць мае на ўвазе “імкненне да дабра блізкага з падрыхтаванасцю, у эвангельскім сэнсе, “згубіць уласнае жыццё”, заместа таго, каб выкарыстоўваць яго, і служыць яму, заместа таго, каб прыгнятаць яго дзеля ўласнай карысці. (пар. Мт 10, 40-42; 20, 25; Мк 10, 42-45; Лк 22, 25-2)”.
В) Салідарнасць і супольнае ўзрастанне людзей.
194 Галіна сацыяльнай навукі, якая мае дачыненне да салідарнасці, паказвае наяўнасць шчыльных сувязяў паміж салідарнасцю і агульным даюбром, паміж салідарнасцю і агульным прызначэннем дабротаў, паміж салідарнасцю і роўнасцю людзей і народаў, паміж салідарнасцю і мірам ва ўсім свеце. Тэрмін “салідарнасць”, якім шырока карыстаюцца тыя, што займаюцца Настаўніцтвам, выказвае патрабаванне прызнаць у сукупнасці сувязяў, якія аб’ядноўваюць людзей і сацыяльныя групы паміж сабой, абшару, нададзеную чалавечай свабодзе дзеля супольнага ўзросту людзей. Намаганні ў гэтым напрамку робяцца станоўчым укладам у агульную справу, у пошуках магчымага ўзаемнага паразумення нават там, дзе ёсць логіка падзялення і фрагментарнасці; гэтыя высілкі ўмацоўваюць падрыхтаванасць губляць сябе дзеля дабра іншага чалавека, пераадольваючы ўсялякі ўсялякі індывідуалізм і партыкулярызм.
195 Прынцып салідарнасці заахвочвае людзей нашых часоў усё ў большай ступені разумець, што яны маюць доўг перад грамадствам, у якое ўключаны: яму яны забавязаны ўмовамі, якія робяць чалавечае жыцццё магчымым; яны забавязаны яму і спадчынай, непадзельнай і неабходнай, якая складаецца з кульптуры, навуковых ведаў і тэхналогій, матэрыяльных дабротаў і нематэрыяльных дабротаў – усім плёнам чалавечага вопыта. Падобны ж дыялог трэба прызнаваць у розных выявах грамадскай дзейнасці; тады рух людзей не перарвецца, але да яго далучацца сучасныя і будучыя пакаленні, закліканыя ў салідарнасці падзяліць адно з іншым адзіны дар.
г) Салідарнасць у жыцці і ў навіне Езуса Хрыста
196 Непераўзойдзеная вершыня, да якой вядзе азначаная перспектыва, - гэта жыццё Езуса з Назарэта, новага Чалавека, салідарнага з чалавецтвам да “смерці”: у Iм заўсёды магчыма пазнаць жывы знак непамернай і трансцэндэнтнай любові да Бога, Які бярэ на Сябе хваробы ўласнага народа, ідзе разам з ім, збаўляе яго і стварае ў еднасці. У Iм і дзякуючы Яму мы можам адчуць, што і сацыяльнае жыццё, нават са сваімі супрацьлегласцямі і двухсэнсоўнасцю, ёсць абшарай для жыцця і надзеі, бо служыць знакам Божай Ласкі, якую Бог стала прапануе ўсім людзям, заклікаючы іх да найвышэйшых і агульных формаў дачынення.
Езус з Назарэта ясна ўказвае ўсім людзям на сувязь паміж салідарнасцю і любоў’ю і адкрывае ўсё значэнне гэтай сувязі. “У святле веры салідарнасць імкнецца пераўзыйсці сябе, увайсці ў ў спецыфічна хрысціянскае вымярэнне поўнай бескарыснасці, прабачэння і прымірэння. Тады блізкі робіцца не проста чалавекам з уласнымі правамі і з ўласнай фундаментальнай роўнасцю перад іншымі, але робіцца жывым вобразам Бога Айца, адкупленым крывёю Езуса Хрыста і трывала падпадаючым пад дзеянне Святога Духа. Таму блізкага трэба любіць, нават калі гэта вораг, той самай любоў’ю, якой яго любіць Пан; дзеля яго я павінен быць падрыхтаваны прыняць ахвяры, і нават найвялікшую ахвяру: “”Аддаць жыццё за братоў” (пар. 1 Ян 3, 16)”.