Kanonizacja: sylwetki nowych świętych

15 października Benedykt XVI kanonizuje czworo błogosławionych: Rafała Guizara Valencię, Filipa Smaldone oraz dwie założycielki zgromadzeń zakonnych: Włoszkę Różę Venerini i Francuzkę Teodorę Guérin.


Bł. Rafał Guizar Valencia urodził się 26 kwietnia 1878 roku w Cotija w Meksyku. Uczył się najpierw w tamtejszej szkole parafialnej, a później u jezuitów w San Simón. Do seminarium wstąpił w roku 1894 w diecezji Zamora. Mając 23 lata przyjął święcenia kapłańskie. Jako neoprezbiter towarzyszył miejscowemu biskupowi podczas wizytacji kanonicznych diecezji. Okres ten naznaczył jego przyszłe zaangażowanie duszpasterskie. Najpierw był ojcem duchownym w macierzystym seminarium. Założył również żeńskie zgromadzenie zakonne, które niestety przetrwało bardzo krótko, ze względu na trudną sytuację Meksyku na początku XX wieku. Ks. Rafał Guizar odznaczał się czcią Najświętszego Sakramentu i pobożnością maryjną, znamienną dla jego ojczyzny. Gdziekolwiek się udawał, jasno wykładał doktrynę chrześcijańską. Przygotował między innymi katechizm dla ludzi prostych. Wiele pokoleń nadal korzysta z jego dzieł.

Ks. Guizar był znanym kaznodzieją nie tylko w Meksyku, ale również na Kubie, w Gwatemali, Kolumbii i na południu Stanów Zjednoczonych. Niósł pomoc materialną i duchową ofiarom rewolucji meksykańskiej 1910 roku. Będąc na wygnaniu na Kubie otrzymał nominację na biskupa Veracruz w Meksyku. Konsekrację przyjął w Hawanie w roku 1919. Początek jego posługi biskupiej był trudny. Tereny mu powierzone zniszczyło trzęsienie ziemi. Biskup starał się ogarnąć wszystkich troskliwą opieką. Nie bał się wyjść do ludzi odrzuconych na margines społeczny. Przecierpiał wiele z powodu prześladowania Kościoła w Meksyku. Znosił kalumnie, kilkakrotne wygnanie i głód. Pomimo tych trudności, zawierzając Opatrzności Bożej, mógł nadal angażować się duszpastersko. Pod koniec życia z powodu prześladowań religijnych zmuszony był opuścić diecezję i udać się do stolicy Meksyku. Tam dotknięty wieloma chorobami zmarł 6 stycznia 1938 roku. Jego ciało przeniesiono do Xalapy, będącej siedzibą jego diecezji. Uroczystości pogrzebowe stały się wielką manifestacja ludności, która w ten sposób wyraziła uznanie dla jego pracy i życia. Sława jego świętości rozeszła się szeroko. Za jego wstawiennictwem wielu ludzi doznało niezwykłych łask: niektórzy uzdrowienia, inni wyprowadzenia z sytuacji ubóstwa. Jan Paweł II beatyfikował Rafała Guizara Valencię 29 stycznia 1995 roku.


Bł. Filip Smaldone urodził się 27 lipca 1848 roku w Neapolu. Pochodził z biednej, pobożnej rodziny. Już jako seminarzysta zaangażował się w duszpasterstwo głuchoniemych. Mając 23 lata przyjął święcenia kapłańskie. Po ich otrzymaniu zajął się katechizacją i opieką nad chorymi, których odwiedzał w szpitalach i mieszkaniach prywatnych. Marzył o wyjeździe na misje. Jednak jego spowiednik, który znał go od dzieciństwa i wiedział o jego pracy z głuchoniemymi, przekonał go, że to do nich zostanie posłany jako misjonarz, a jego Chinami będzie Neapol.

Podczas epidemii cholery, która nawiedziła Neapol w roku 1884, ks. Smaldone padł jej ofiarą i rozeszła się nawet wieść, że zmarł. W następnym roku udał się do Lecce na południu Włoch. Pracował tam przez 40 lat w zakładzie dla głuchoniemych. Pojechały z nim trzy dziewczęta, które zostały pierwszymi zakonnicami tworzonego przez niego zgromadzenia Salezjanek Najświętszych Serc, zajmującego się opieką nad głuchoniemymi. Dziś liczy ono ponad 400 sióstr i poza Włochami obecne jest w Brazylii, Ruandzie, Paragwaju, a ostatnio także w Mołdawii. Przyszły święty przewodniczył też Towarzystwu Misyjnemu św. Franciszka Ksawerego, zajmującemu się misjami ludowymi. Bł. Filip Smaldone zmarł 4 czerwca 1923 roku w Lecce. Jan Paweł II beatyfikował go w roku 1996.




Spośród czworga błogosławionych, którzy zostaną kanonizowani 15 października postacią z epoki najbardziej nam odległej jest Róża Venerini. Urodziła się w 9 lutego 1656 roku w leżącym na północ od Rzymu Viterbo. Jej ojciec był lekarzem troszczącym się o ubogich. Odznaczała się wrażliwością na ludzką krzywdę i biedę. Starała się szerzyć wiarę w swoim otoczeniu, zwłaszcza wśród dziewcząt i kobiet, padających ofiarą niewiedzy i uprzedzeń czy zagrożonych moralnie. Kilka miesięcy przebywała w klasztorze dominikanek w Viterbo, chcąc się zapoznać z życiem zakonnym. Później zaczęła zapraszać do swojego domu kobiety i dziewczęta na wspólne odmawianie różańca. Wówczas lepiej zdała sobie sprawę z ich nędzy moralnej i materialnej. Zrozumiała, że jej powołaniem jest zajęcie się chrześcijańską formacją dziewcząt. Czerpała z duchowości św. Ignacego z Loyoli, pozostając pod duchową opieką jezuitów.

W roku 1685 s. Róża Venerini założyła w Viterbo pierwszą we Włoszech szkołę publiczną dla dziewcząt. Taki był początek zgromadzenia Pobożnych Nauczycielek. Na przestrzeni dwóch lat w miejscowościach leżących wokół jeziora Bolsena założyła około 10 takich szkół. W 1713 roku, przezwyciężając napotykaną nieufność, otworzyła szkołę w Rzymie. W tym też mieście zmarła w roku 1728, mając 72 lata. Została pochowana w kościele Del Gesù. Beatyfikował ją w roku 1952 Pius XII.


Bł. Teodora Guérin (imiona świeckie: Anna Teresa) urodziła się 2 października 1798 roku w Etables, w północno-zachodniej Francji. Wychowaniem religijnym Anny Teresy zajęła się matka. Ojciec często przybywał poza domem, gdyż służył w armii Napoleona Bonaparte. W wieku 25 lat wstąpiła do zgromadzenia Sióstr Opatrzności Bożej w Ruillé-sur-Loire. Zasadniczym charyzmatem zgromadzenia jest nauczanie i praca z chorymi. Zakonnice szybko dostrzegły jej wyjątkowe zdolności pedagogiczne. Po nowicjacie pracowała w szkołach prowadzonych przez swoje zgromadzenie w różnych regionach Francji.

W 1840 roku s. Teodora wraz z pięcioma towarzyszkami udała się na zaproszenie biskupa diecezji Vincennes do Stanów Zjednoczonych. Zakonnice zamieszkały w Saint-Mary-of-the-Woods. Założyła tam nową placówkę, nowicjat oraz zorganizowała szkolnictwo dla emigrantów. Zakonnice zmagały się tam z miejscową ludnością, która była wrogo nastawiona do katolików, a szczególnie do sióstr zakonnych. Rada generalna zgromadzenia zadecydowała o całkowitej separacji misji amerykańskiej od Ruillé. W ten sposób matka Guérin założyła zgromadzenie Sióstr od Opatrzności, zwane potocznie Siostrami od Matki Bożej z Woods. Bł. Teodora Guérin zmarła 14 maja 1856 roku w Ameryce. Beatyfikował ją Jan Paweł II 25 października 1998 roku.


bl/ RV