Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 27-të 'B': Nëse duam njëri-tjetërin, Zoti
është me ne!
(07.10.06.R.V.) Të nderuar dëgjues e lexues të Radio Vatikanit, ja përsëri
në takimin tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj herët do
të dëgjojmë dhe meditojmë së bashku leximet biblike të Liturgjisë Hyjnore të dielës
së 27-të gjatë vitit, ciklit të dytë, sipas kalendarit kishtar. Në këtë të diele
Liturgjia na paraqet misterin e dashurisë, një mister i vendosur në planin e Zotit
që ka krijuar burrin e gruan porsi dy qenie përplotësuese dhe në përngjasimin e tij.
Misteri i dashurisë dhe ia i bashkimit mes personave është tema e liturgjisë së Fjalës
së kësaj së diele. Shembulli tipik i këtij bashkimi është lidhja ndërmjet burrit e
gruas, e dashur nga Zoti si shenjë e dashurisë së vet Krijuesit. Dashuria e anasjelltë
është shenja më e lartë e lirisë për tjetërin në të cilën Jezusi na thërret me jetën
e tij dhe me kumtimin e tij. Në këtë drejtim lutja e dytë e hyrjes së Meshës së
kësaj të diele na thërret t’i lutemi Zotit me këto fjalë: “në saje të Shpirtin tënd
sjelli bijtë e Adamit në shenjtërimin e zanafillës së parë, e dhuroju atyre, o Zot,
një zemër besnike, në mënyrë që kurrfarë pushteti njerëzor të mos marrë guximin të
ndajë atë çka ti vet ke bashkuar”. Të dy do të jenë një trup i vetëm: kjo është
porosia e leximit të parë nga Libri i Zanafillës, me tërë simbolizmin e tregimit
të zanafillës së njerëzimit. Për dashuri burri e gruaja bashkohen e shkrihen në një
qenie të vetme, për të dhuruar së bashku jetën, e kështu për të qenë shenjë e nismës
së vazhdueshme krijuese të Zotit. Tema e vet zanafillës dhe thirrja në bashkim
karakterizojnë leximin e dytë nga Letra e Hebrenjve: ajo sheh në Krishtin, Njëlindurin
e shumë vëllezërve, pikën në të cilën është thirrur të përkojë mbarë njerëzimi. Përsëri,
në pjesën e Ungjillit të kësaj së diele, marrë nga shën Marku, na propozohet ideali
i zanafillës: njeriu të mos guxojë të ndajë çka Zoti bashkoi. Për të kuptuar këtë
mister të bashkimit në thelbë lypen ndoshta sytë e gatishmëria që vetëm personat e
thjesht, siç janë fëmijët, mund t’i kenë. Riferimi ndaj fëmijës si simbol i gatishmërisë
dhe aftësisë së besimit na ofrohet nga pjesa e fundit e tekstit ungjillor që na propozon
kjo e diele. Me pak fjalë, Fjala e Zotit e Mëshës Shenjte të kësaj së diele ndriçon
e përforcon dashurinë që ne kërkojmë ta jetojmë brenda familjeve e bashkësive tona.
Homelia
Të dy do të jenë një trup i vetëm Njeriu nuk e ezauron
thirrjen e vet ekzkluzivisht në zotërimin e materies dhe në përpjekjet e veta për
përmirësimin e kushteve të jetës sepse ai bart në vetevete nevojën e takimit me një
qenie për afërsi me të. Ai zbulon pikërisht vetveten tek gruaja. Strukturimi seksual
i burrit dhe i gruas sikurse e tërë jeta e tyre trupore duhet kuptuar dhe duhet jetuar
si prani, gjuhë dhe pranim i tjetrit. Trupi në njëfarë mënyre është sakramenti antropologjik
fillestar, shenja e dukshme e së padukshmes. Trupi është krijuar për të transferuar
në realitetet e dukshme të botës misterin e fshehur të amshimit të Zotit, duke u bërë
kështu shenjë e tij. Nw leximin a parë nga Libri i Zanafillës na paraqitet dukja
e gruas në horizontin e jetës së burrit. Uniciteti i saj, plotësimi mes tyre kremtohen
dhe shprehen në magjepsjen e burrit që njeh tek gruaja vetveten “Këtë herë ajo është
trupi i trupit tim”. Ndërsa ungjilli flet për fillimin duke nënkuptuar me të origjinën,
shpalosjen e parë të këtij dhurimi reciprok sepse në të zbulohet edhe domethënia e
njeriut dhe themeli i tij i përhershëm. Fillimi, pra, nuk është këtu çasti i parë
kohor, por shpalosje fillestare, ajo tejdukshmëri e projektit hyjnor mbi seksualitetin
njerëzor që del në pah falë aktit krijues të Perëndisë. Fillimi, siç thoshte Papa
Gjon Pali II, është trashëgimia e çdo njeriu në botë, shpallja e parë e identitetit
njerëzor sipas fjalës së zbuluar, burimi i parë i sigurisë së thirrjes së vet si person
i krijuar në përngjasimin e Zotit. Duke thënë këtë Jezusi gjykon ekonominë e vjetër
të ligjeve të Moisiut dhe në të njëjëtn kohë tregon edhe kriterin e përhershëm të
gjykimit, masën e së vërtetës. Po cili është kuptimi dhe e vërteta e kësaj lidhjeje
mes burrit dhe gruas? “Zoti e ka krijuar njeriun në përngjasimin dhe shëmbëllesën
e vet duke e thirrur në jetë për dashuri e ka thirrur në të njëjtën kohë në dashuri.
Zoti është dashuri dhe ai jeton në vetvete një mister afërsie personale dashurie.
Duke e krijuar në përngjasimin e vet Hyji vazhimisht e mban njeriun në jetë dhe gdhend
tek njeriu thirrjen, do të thotë aftësinë e dashurisë dhe të afërsisë. Prandaj dashuria
është thirrja themelore e çdo qenieje njerëzore” (krah. Gjon Pali II). Është pikërisht
në këtë domethënie “martesore” të fshehur te njeriu në të cilin gjen rrënjë ai realizim
i njeriut nëpërmjet dhurimit të vetes, jo thjesht një dhurim, por dhurimi total dikujt.
Në këtë domethenie “martesore” e ka fillesën pritja e zemrës së njeriut për t’u dashur
nga dikush, për t’u gjetur i denjë për t’u dhuruar. Thotë filozofi rus Berdjajev “Dashuria
është ajo që e shndërron individin në një person”. Kjo bën që të zër fill një dinamizëm
perceptues së vetes si vlerë, përforcon ekzistencën në domethënien e saj. Dhe kjo
domethënie “martesore” nuk është thjesht formë shpirtërore, por merr edhe konkretizimin
e saj. Afirmimi i personit nuk wshtë gjë tjetër veçse pranim i dhurimit. Lidhja
e thellë mes burrit dhe gruas është më i thellë se çdo lidhje tjetër, është aq i thellë
dhe intim saqë krijon gati një qenie të vetme. Krishti nëpërmjet fjalëve të ungjillit
të sotëm nuk ndalet thjesht në dukjen e jashtme, por i jep kësaj lidhjeje rastin e
një zgjatjeje në kohë. Le të jetë kjo e dielë, pra, një ftesë për të gjithë ne,
që duke kundruar sublimitetin e thirrjes që Perëndia ka shpalosur në ne, të mund të
ecim me besim në këtë të vërtetë, sepse vetëm kështu do të mund të gjejmë atë paqe
qe shpreh harmoninë me veten , Zotin dhe kozmosin që psalmi i liturgjisë na paraqet
Kështo
do të bekohet njeriu që e druan Zotin. Të bekoftq Zoti nga Sioni, Paqe mbi Izraelin!