Duke shfletuar kalendarin e 27 shtatorit, Kisha katolike përkujtoi Shën Vinçencin
e Paolit.
(27.9.2006 RV)Do të na duhej një kohë e gjatë vetëm për të lexuar listën e
veprave bamirëse që themeloi gjatë jetës së Tij, Imzot Vinçenci, siç e thërrisnin
besimtarët. Nuk është e lehtë, prandaj, të flasësh për klerikun francez, lindur në
Pui të Gaskonjës (Francë) më 24 prill 1581, shuguruar meshtar në moshën 19 vjeçare.
Menjëherë pas shugurimit, u burgos nga muhamedanët, të cilët e mbajtën në burg për
dy vjet me radhë. Kur u lirua, kishte arritur ta kthejë në fenë e Krishtit njeriun
që e ruante. Djaloshi, i cili në vendlindje, në Pui, pati ruajtur derrat, u ngjit
shumë shpejt në shkallët më të larta të shoqërisë. I sapodalë nga burgu, u nis për
në Paris, ku u caktua kapelan i mbretëreshës Margerita e Valuasë. Njohu, këtu, së
afërmi, kardinalin Rishelië, Mbretërshën regjente Anën e Austrisë dhe Lugjin XIII,
që e deshi pranë në shtratin e vdekjes. Guxoi t’i fliste ballë për ballë e me
zë të lartë për mjerimin e popullit kardinalit Rishelië, të cilin e kishin frikë të
gjithë. “Imzot - i tha – kini mëshirë për ne. Na e jepni paqen!”. Më pas, në ditët
e errta të Frondës, kur Parisi ngriti barrikada e kardinali Maxarino deshi të përdorte
armën e urisë për të mposhtur rebelimin, Vinçenci organizoi një mensë, në të cilën
çdo ditë shuanin urinë më se 2000 vetë. Pastaj i hipi kalit e vrapoi në Shën Zhermen
për t’i thënë Maxarinit: “Imzot, largohuni, flijojeni veten për të mirën e Francës!”
Njeri praktik, i pamposhtur, i thjeshtë si fshatar, i pajisur me humor të hollë
e sidomos me aftësi për të realizuar vepra të mëdha, u thoshte meshtarëve të Shën
Lazrit: “Ta duam Zotin, vëllezërit e mi, por ta duam me shpenzimet tona, me mundin
e krahëve tonë, me djersën e ballit tonë”. Duke e ditur mirë se të varfërit vuajnë
më tepër për shkak të mungesës së rregullit në organizimin e bamirësisë, sesa për
shkak të paaftësisë së njerëzve bamirës, siguroi nga Mbretëresha vendin e Ministrit
të Bamirësisë dhe organizoi ndihmat për të varfërit në shkallë kombëtare. Thuhet se
nëpër duart e tij kalonin çdo ditë më shumë para sesa në duart e ministrit të financave.
Por në bankën e tij të bamirësisë kapitalet nuk shterronin kurrë. Katër janë institutet
kryesore të themeluara prej shenjtit: “Bashkvëllazëria e Zonjave të Bamirësisë”, “Shërbëtorët
e të varfërve”, “Bashkëvëllazëria e Priftërinjve të Misionit (ose lazaristët, të cilëve
u besoi misionin e dyfishtë të jepnin ndihmesën për përgatitjen e meshtarëve të ardhshëm
dhe për organizimin e predikimeve të përshtatshme për fshatarët) dhe “Bijat e bamirësisë”. Vdiq
në Paris më 27 shtator 1660; u shpall shenjt më 1737.