Benedikti XVI në audiencën e përgjithshme flet për nderim e respekt ndaj Islamit; kërkon ndërtimin e një dialogu të arsyeshëm e autokritik, pa dhunë dhe kujton shtegtimin në Bavari.

(20.9.2006 RV)Sot në audiencën e përgjithshme, kushtuar shtegtimit të tij apostolik në Bavari, Papa Benedikti XVI, duke folur me nderim dhe respekt për Islamin, u shpreh për një dialog ndërtues, por edhe autokritik, që i vë vlerat e paqes e të drejtësisë mbi çdo formë të dhunës.
Benedikti XVI ripohoi respektin e tij të thellë për fetë e mëdha e, posaçërisht, për myslimanët, me të cilët Kisha impenjohet të mbrojë e të promovojë së bashku, për të gjithë njerëzit, drejtësinë shoqërore, vlerat morale, paqen e lirinë. Ky është një nga fragmentet kryesore të fjalimit që mbajti sot paradite Benedikti XVI gjatë audiencës së përgjithshme në Sheshin e Shën Pjetrit, lidhur me reagimin e botës islamike kundër fjalimit të tij të mbajtur në Universitetin e Regensburgut më 12 shtatorin e kaluar. Por e gjithë audienca iu kushtua kujtimeve të shtegtimit apostolik të Papës në Bavari që – siç theksoi Ati i Shenjtë - ishte një rast i përshtatshëm për të kryer detyrën, për të shpallur Krishtin “pa zbutje, në mënyrë të plotë e të qartë”.
Krishtërimi dhe Islami mund të dialogojnë në mënyrë pozitive, sepse kanë për zemër të njëjtat vlera që formojnë arkitraun e bashkëjetesës njerëzore: paqen, drejtësinë, lirinë. E aq më mirë, pastaj, në se ky dialog arrin të jetë edhe autokritik, në se në të mbizotëron respekti reciprok dhe të qenët i arsyeshëm, që duhet të udhëheqë në transmetimin e fesë, larg çdo forme të dhunës. Para 40 mijë besimtarëve e i ndjekur me vëmendje të veçantë nga telekamerat ndërkombëtare, ndërmjet të cilave edhe tv-ja arabe Al Xhazira, Benedikti XVI u kthye simbolikisht pranë vendeve dhe njerëzve që i mbetën në kujtesë gjatë shtegtimit të tij apostolik në Bavari, duke theksuar në mënyrë të veçantë, shkallëzimin e zemrimit në botën islamike, të nesërmën e fjalimit të tij në Universitetin e Regensburgut.
Ky leksion, i mbajtur në universitetin e tij të vjetër, Benediktit XVI i ka mbetur në kujtesë si një përvojë posaçërisht e bukur. Vendosa të flas për lidhjen ndërmjet fesë dhe arsyes – tha Papa - duke dhënë sot shpjegime më të plota, se ato që dha të dielën në lutjen e Engjëllit të Tënzot, dhe shtoi: - Kemi të bëjmë me një argument tepër dramatik e aktual që, gjatë leksionit, preku edhe nyjën e lidhjes ndërmjet fesë e dhunës, përmes citimit tashmë të njohur të dialogut islamo-kristian të shekullit XV, protagonist i të cilit është perandori bizantin Manueli II Paleolog:
 “Ky citim, mjerisht, shërbeu për lindjen e një keqkuptimi. Për lexuesin e vëmendshëm të tekstit tim, është e qartë se unë nuk desha në asnjë mënyrë të bëj të miat fjalët negative, shqiptuar nga perandori mesjetar në këtë dialog e se përmbajtja e tyre polemike nuk shpreh bindjet e mia personale. Qëllimi im ishte krejt i ndryshëm: duke u nisur nga ajo që Manueli II e thotë më pas në mënyrë pozitive, me një fjalë shumë të bukur lidhur me të qenët të arsyeshëm që duhet të prijë në transmetimin e fesë, desha të shpjegoj se nuk janë feja e dhuna që shkojnë krahpërkrah, por feja e arsyeja”. Mendova të flas për marrëdhëniet ndërmjet fesë dhe arsyes – vërejti në vijim Papa – në përkim me rrethanat, dmth me misionin e Universitetit, e jo i shtyrë nga ndonjë qëllim tjetër:
 “Desha të bëj ftesë për dialogun e fesë së krishterë me botën moderne e për dialogun e të gjitha kulturave e feve. Shpresoj se në raste të ndryshme të vizitës sime – për shembull, kur në Munih nënvizova sesa rëndësi ka të respektosh atë që është e shenjtë për të tjerët – u duk qartë respekti i thellë për fetë e mëdha dhe, në veçanti, për myslimanët, që adhurojnë një Zot të vetëm e me të cilët impenjohemi të mbrojmë e të promovojmë së bashku, për të gjithë njerëzit, drejtësinë shoqërore, vlerat morale, paqen e lirinë”. Këtë ftesë për dialog, që e bëri nga Universiteti i Regensburgut, Papa e përsëriti edhe sot me forcë ndërmjet shtyllave të Berninit, duke e ripropozuar me këmbëngulje në gjuhën angleze, frënge, gjermane, spanjolle e polake e duke e shoqëruar me një urim, që vlen edhe si ftesë për çtensionim:
“Besoj, pra, se pas reagimevee të çastit të parë, fjalët e mia në Universitetin e Regensburgut mund të shërbejnë si shtytje e inkurajim për një dialog pozitiv, edhe autokritik, si ndërmjet feve, ashtu edhe ndërmjet arsyes moderne e fesë së të krishterëve”.
Turma e miratoi me duartrokitje të vazhdueshme shpjegimin e Benediktit XVI për një ngjarje që ka përshkuar Planetin nga një skaj në tjetrin në një mënyrë të paparashikuar. Por për Papën audienca e sotme e përgjithshme ishte kryesisht rast për të përmbledhur vlerat kishtare të shtegtimit të tij bavarez. Posaçërisht, nënvizoi Ati i Shenjtë:
 “U kujtova të gjithëve se kur është fjala për të dëgjuar zërin e Zotit, ekziston një farë shurdhërie, nga e cila vuan posaçërisht koha jonë. Eshtë detyra e të krishterëve në botën e shekullarizuar, t’ua shpallin e t’ua dëshmojnë të gjithëve mesazhin e shpresës, që na dhuron feja: ‘Në Jezusin e kryqëzuar, Ati i mëshirshëm na bën thirrje të jemi bijtë e tij dhe ta kapërcejmë çdo formë urrejtjeje e dhune, për të kontribuar në fitoren përfundimtare të dashurisë”.Është një detyrë që Papa e nxiti edhe në nivel ekumenik gjatë kremtimit të Lutjeve mbrëmësore në katedralen e Regensburgut, bashkëkremtuar me përfaqësuesit e luteranëve e të ortodoksëve:
“Ishte providencial rasti për t’u lutur së bashku, që të shpejtohet bashkimi i plotë ndërmjet të gjithë nxënësve të Jezu Krishtit e të ripohohet detyra e shpalljes së fesë sonë në Jezu Krishtin pa zbutje, por në mënyrë të plotë e të qartë e sidomos në sjelljen tonë me dashuri të sinqertë”.
Përshëndetjet përfundimtare – para rrotullimit të zakonshëm të gjatë të Benediktit XVI ndërmjet shtegtarëve – iu kushtuan, veç të tjerave, rebelimit shoqëror e politik që ka shpërthyer këto ditë në Hungari. “Me shqetësim – tha Ati i Shenjtë duke iu drejtuar shtegtarëve hungarezë – ndjek lajmet që arrijnë nga vendi evropian. I lutem Zotit që të gjitha palët të gjejnë rrugëzgjidhje të drejtë e paqësore”. Një përshëndetje të posaçme Benedikti XVI u drejtoi Misionareve Karmelitane dhe Kongregatave të Zemrave të Krishtit e të Zojës, të mbledhura në kapitujt përkatës të përgjithshëm si dhe disa grupeve të tjera të shtegtarëve, ardhur nga të katër anët e botës.