Кардыналы, якiя паходзяць ад 25 тытулаў цi прыраўненых да iх 25 рымскiх парафiй, ад
7 рыгiянальных дыяканаў, 6 палатынаў i 7 прылягаючых да Рыму дыяцэзiй, былi ад старажытных
часоў раднiкамi i блiжэйшымi супрацоўнiкамi Папаў. З 1150 года яны складаюць Калегiю
кардыналаў, якая ўзначальваецца дэканам, што мае тытул бiскупа Осцii, ды кардыналам-камерлiнгам,
якi займаецца разпарадкаваннем уласнасцi Ватыкану. З 1059 года кардыналам наданае
выключнае права выбiраць Папу. У ХII стагоддзi пачалi назначаць кардыналамi таксама
i святароў, якiя не жылi ў Рыме, перад усiм гэта былi бiскупы i арцыбiскупы, а з XV
стагоддзя таксама i Патрыярхi, але iмi маглi быць назначаны i звычайныя святары. У
ХIII – ХV стагоддзях iх колькасць не перавышала 30, але Папа Сыкст V° у 1586 годзе
падвысiў колькасць кардыналаў да 70. Кардыналы ўзначальваюць розныя Ватыканскiя
кангрэгацыi. Абраны кардыналам святар лiчыцца шляхцiцам i набывае тытул “Яго Емiнэнца”.
Пры гэтым, нават тыя, што жывуць па-за Ватыканам, аўтаматычна атрымоўваюць грамадзянства
Апостальскай сталiцы. Ян ХХIII° змянiў колькасць кардыналаў, зацьверджаную Сыкстам
Пятым, i ў 1962 годзе загадаў, каб усе кардыналы без выключэння былi ўзнятыя да бiскупскай
годнасцi. Павел VI° прыняў рашэнне ў 1970 годзе, каб па асягненнi 80 гадоў: а)
Кардыналы выходзяць на пенсыю i пакiдаюць ўзначальваць розныя ўстановы Рымскай курыi,
а таксама ўсе трывалыя iнстытуцыi Рымскай курыi i Дзяржавы Ватыкан; б) Губляюць
права выбiраць Папу i быць абранымi на пасаду зямнога галавы Каталiцкай Царквы i,
адначасова, губляюць права прыймаць удзел у канклавах. Урэшце, у 1973 годзе Свяцейшы
Айцец Павел VI° прыняў рашэнне, што агульная колькасць кардыналаў не можа перавышаць
120. Гэтае абмежаванне было падцверджана таксама Папам Янам Паўлам II°, але потым
было зменена iм жа i, такiм чынам, колькасць кардыналаў-выбаршчыкаў асягнула135. Кардыналы
захоўваюць свае традыцыi i прывялей быць выбаршчыкамi Папы, а таксама быць раднiкамi
Папаў у тым, што тычыцца кiравання Каталiцкай Царквой. Яны падзяляюцца на тры катэгорыi:
бiскупы, прэсвiтэры i дыяканы. Назначаюцца кардыналы па жаданню Папы з лiку святароў,
якiя сталi прэсвiтэрамi. На чале Калегii кардыналаў цяпер, як i ў старажытныя часы,
стаiць дэкан. Кардыналы дапамагаюць Папе кiраваць Каталiцкай Царквой узначальваючы
звычайныя i надзвычайныя царкоўныя ўстановы, у тым лiку розныя Ватыканскiя кангрэгацыi
цi ўстановы Дзяржавы Ватыкан. Ва ўзросьце 75 гадоў яны павiнны падаць прашэнне аб
адстаўцы, якая можа быць прынята цi не Папам. У выпадках, калi Святы Пасад не мае
абранага Папы, кардыналы працягваюць выконваць свае абавязкi згодна з дзеючым кананiчным
правам. Зараз у свеце налiчваецца 193 кардыналы, з якiх 120 маюць права выбiраць
i быць абранымi Папам.