Włochy: architektura i liturgia

Porównaniu europejskich doświadczeń spotkania między nowoczesną architekturą a odnową liturgiczną poświęcono międzynarodowy kongres, który odbył się w Wenecji. Zorganizowało go krajowe biuro kościelnych dóbr kultury przy włoskiej konferencji episkopatu wraz z weneckim patriarchatem. Uczestniczyli artyści, architekci i liturgiści z różnych krajów Europy. Wzięto pod uwagę architekturę świątyń wzniesionych we Francji, Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii i Włoszech.

Zainteresowanie twórców nowoczesnej architektury budownictwem kościelnym zaczęło się w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku. Zbiegło się z początkami europejskiego ruchu liturgicznego, dążącego do odnowy liturgii w duchu najstarszej chrześcijańskiej tradycji. Rozwijał się on zwłaszcza w klasztorach benedyktyńskich. Do pierwszego spotkania między ruchem odnowy liturgicznej a nowoczesną architekturą doprowadzili w latach 30. na zamku Rothenfels koło Würzburga teolog Romano Guardini i architekt Rudolf Schwartz. Jednak z kręgów elitarnych do praktyki parafialnej doświadczenia te przeszły dopiero w latach powojennych. Ich szeroki rozwój nastąpił w ostatnim 40-leciu, od ogłoszenia w roku 1963 soborowej konstytucji o liturgii.

Podczas weneckiego kongresu o nowoczesnej architekturze i liturgii zaprezentowano też wydane drukiem akta kongresu, który odbył się tam w ubiegłym roku. Był on poświęcony spotkaniu współczesnej sztuki z liturgią. Nosił tytuł: „Sztuka a liturgia w XX wieku. Porównanie doświadczeń europejskich”.