Nowi błogosławieni

AUGUST CZARTORYSKI urodził się na wygnaniu 2 sierpnia 1858 roku w pałacu Lambert w Paryżu. Od blisko trzydziestu lat jego magnacki ród złączony był z historią oraz dynastycznymi interesami Polski; wyemigrował do Francji, by stąd kierować szeroką działalnością pośród rodaków, której głównym celem było odnowienie jedności ojczyzny, od 1795 roku podzielonej między wielkie potęgi. Ojciec Augusta - to Władysław Czartoryski, książę, polityk emigracyjny, przywódca Hotelu Lambert. Dziełem jego życia było Muzeum Książąt Czartoryskich, założone w Krakowie w 1876 roku. Matką Augusta była księżniczka Maria Amparo, wywodząca się z hiszpańskich Burbonów, córka królowej Hiszpanii, Marii Krystyny i księcia Rianzares. Zmarła przedwcześnie na gruźlicę, gdy August miał zaledwie sześć lat. Dzieckiem opiekowała się przez kilka lat siostra jego ojca - Elżbieta. Macochą Augusta, drugą żoną Władysława Czartoryskiego, została Małgorzata Nemoure, księżniczka Orleańska. Z tego związku urodziło się dwóch synów, braci przyrodnich Augusta: książę Adam Ludwik oraz książę Witold Kazimierz. Po śmierci matki August zachorował na gruźlicę. Gdy choroba ukazała swoje pierwsze objawy, dla Augusta rozpoczęła się długa, przymusowa pielgrzymka w poszukiwaniu zdrowia, którego nigdy nie odzyskał - uzdrowiska w Włoszech, Szwajcarii, Egipcie, Hiszpanii. Ojciec Augusta pragnął, aby jego pierworodny syn został wychowany w głębokich cnotach obywatelskich i religijnych swoich przodków; żywił nadzieję, że po jego śmierci August stanie na czele rodu, a może nawet całego narodu. Wielki wpływ na młodego księcia wywarł jego wychowawca Józef Kalinowski (sybirak), w 1991 roku kanonizowany przez Jana Pawła II. Był on wychowawcą Augusta Czartoryskiego przez trzy lata (1874- 1877). To od niego dowiadujemy się, że postaciami ukierunkowującymi księcia w jego powołaniu byli święci Alojzy Gonzaga i Stanisław Kostka. Jednak decydującym wydarzeniem było spotkanie księcia Augusta z księdzem Janem Bosko, założycielem Zgromadzenia Księży Salezjanów. August miał 25 lat, gdy spotkał go po raz pierwszy. Pod koniec czerwca 1887 r., po zrzeczeniu się wszystkiego na rzecz braci, młody August posłany został do San Benigno Canavese celem odbycia krótkiego aspirantatu przed nowicjatem, który rozpoczął tego samego roku pod kierunkiem ks. Juliusza Barberisa. August musiał radykalnie zmienić wiele przyzwyczajeń: rozkład dnia, pożywienie, wspólne życie. Musiał również walczyć z rodziną, która nie godziła się z jego wyborem. Ojciec często go odwiedzał, próbując go nakłonić do zmiany decyzji. Jednak August nie dał się przekonać. W listopadzie 1887 roku w turyńskiej Bazylice Maryi Wspomożycielki otrzymuje strój duchowny z rąk księdza Bosko. Dwa miesiące później ks. Bosko umiera, a przy jego grobie na Valsalice książę Czartoryski zostaje salezjaninem, składając śluby zakonne. Zostaje następnie wysłany na wybrzeże liguryjskie, aby tam podjąć studia teologiczne. W kwietniu 1892 roku w San Remo zostaje wyświęcony na kapłana. Życie kapłańskie księcia Augusta trwało zaledwie rok. Zmarł w kwietniu 1893 roku w Alassio, w oktawie Wielkanocy, siedząc w fotelu ks. Bosko. Miał 35 lat i pięć lat ślubów. Ciało jego przewieziono do Polski i złożono w parafialnej krypcie obok grobów rodziny w Sieniawie, gdzie August przystąpił do pierwszej Komunii Świętej. Z czasem zwłoki księcia Augusta przeniesiono do kościoła salezjanów w Przemyślu, gdzie przechowywane są do dziś.

EUSEBIA PALOMINO YENES urodziła się w 1899 roku w Cantalpino koło Salamanki (Hiszpania) w bardzo ubogiej rodzinie. W 1924 roku złożyła śluby zakonne w Zgromadzeniu Córek Maryi Wspomożycielki (salezjanki). Odznaczała się głęboką pobożnością. Czciła Boże Miłosierdzie, którego kult szerzył wówczas - jeszcze przed objawieniami świętej siostry Faustyny Kowalskiej - hiszpański dominikanin Juan Arintero. Żyła też duchowością maryjną świętego Ludwika Marii Grignion de Montforta, szerząc ją wśród młodzieży, rodzin i księży. Zmarła w 1935 roku, w wieku 36 lat. Przed śmiercią przepowiedziała swej przełożonej - obecnie już błogosławionej Carmen Moreno - śmierć męczeńską.

ALEXANDRINA MARIA DA COSTA urodziła się w 1904 roku w miejscowości Balasar w Portugalii. Gdy miała 14 lat została wraz z dwiema innymi dziewczętami napadnięta przez mężczyzn, którzy chcieli je zgwałcić. W obronie czystości wyskoczyła przez okno z wysokości czterech metrów. Doznane obrażenia spowodowały z czasem paraliż. Od 21 roku życia pozostawała - przez 30 lat - przykuta do łóżka. Początkowo modliła się o uzdrowienie, pragnąc zostać misjonarką. Zrozumiawszy jednak, że jej szczególnym powołaniem jest cierpienie, świadomie je przyjęła. Prowadziła głębokie życie mistyczne. Od 1934 roku na polecenie swego kierownika duchowego spisywała słowa Chrystusa, które słyszała w objawieniach. Przez cztery lata co piątek miała ponad trzygodzinne widzenia męki Pańskiej. Trwało to do 1942 roku, gdy nastąpiło inne nadzwyczajne zjawisko: przez 13 i pół roku, do samej śmierci, żywiła się wyłącznie Eucharystią. W 1944 roku wstąpiła do Stowarzyszenia Współpracowników Salezjańskich, ofiarując swe modlitwy i cierpienia przede wszystkim za młodzież. Zmarła w 1955 roku.

GIULIA NEMESIA VALLE, włoska zakonnica, urodziła się w 1847 roku w Aoście w północnych Włoszech w zamożnej kupieckiej rodzinie. Straciła matkę, gdy miała cztery lata. Wychowywali ją krewni, którzy zadbali też o jej formację religijną. Mając 19 lat wstąpiła do nowicjatu sióstr miłosierdzia ze zgromadzenia założonego przez świętą Joannę Antidę Thouret w Vercelli. Przez 35 lat siostra Nemesia pracowała w Tortonie, gdzie siostry prowadziły szkołę podstawową, internat i sierociniec. Uczyła francuskiego i innych przedmiotów. Wszystkim ludziom, których spotykała, okazywała ogromną dobroć. Dlatego mówiono o niej: "nasz anioł". Ostatnich 13 lat spędziła w Borgaro koło Turynu, gdzie zmarła w 1916 roku.

LAURA MONTOYA UPEGUI (Matka Laura), (1874-1949), kolumbijska zakonnica, która w 1914 roku założyła Zgromadzenie Misjonarek Maryi Niepokalanej i św. Katarzyny Sieneńskiej. W młodości poświęciła się nauczaniu, ale jej prawdziwym, wielkim powołaniem było niesienie Ewangelii i służba Indianom z Ameryki Południowej.

MARIA GUADALUPE GARCIA ZAVALA (1878-1963), Meksykanka, nazywana przez wielu Matką Lupitą. Była założycielką Zgromadzenia Służebnic św. Małgorzaty Marii i Ubogich. Pracowała jako pielęgniarka w szpitalu, poświęcając się bez reszty chorym. Od 1911 roku, kiedy po upadku rządów prezydenta Porfino Diaza Kościół katolicki stał się obiektem prześladowań ze strony rewolucjonistów, Matka Lupita z narażeniem życia udzielała schronienia w swoim szpitalu biskupom i innym osobom duchownym.

(PAP)