Watykan: nowe błogosławione z Hiszpanii

W niedzielę 21 marca Jan Paweł II dokona beatyfikacji czworga sług Bożych. Wśród nich są dwie Hiszpanki: Matylda od Serca Jezusowego Téllez Robles i Piedád od Krzyża Ortíz Reál. Obie były założycielkami żeńskich zgromadzeń zakonnych.

Matylda Téllez Robles urodziła się w roku 1841 w miejscowości Robledillo de la Vera w południowo-zachodniej Hiszpanii. W rodzinie – zwłaszcza od matki – otrzymała głębokie wychowanie religijne. Od najmłodszych lat postanowiła poświęcić się całkowicie Chrystusowi. Przez całe życie odznaczała się głęboką pobożnością do Najświętszego Sakramentu. Działała w stowarzyszeniu Córek Maryi i w charytatywnych Konferencjach świętego Wincentego á Paulo. Apostołowała wśród dzieci i młodzieży, opiekowała się ubogimi i chorymi. Uczyła katechizmu, prowadziła lekcje w szkółce niedzielnej, zajmowała się przygotowaniem dziewcząt mających przyjąć sakrament małżeństwa oraz tych, które odczuwały powołanie do życia zakonnego. Przezwyciężając opory ojca, powstałe w atmosferze panującego wówczas w Hiszpanii antyklerykalizmu, w roku 1875 dała początek nowej rodzinie zakonnej. Pierwszym dziełem, które podjęła jej wspólnota, była opieka nad sierotami.

Matylda od Serca Jezusowego zmarła w roku 1902 – mając 61 lat – w miejscowości Don Benito na południu Hiszpanii. Założone przez nią zgromadzenie nosi od roku 1965 nazwę Córek Maryi Matki Kościoła. Liczy dziś około czterystu sióstr, obecnych w Hiszpanii, Portugalii, Włoszech, Wenezueli, Kolumbii, Peru i Meksyku. Prowadzą one internaty dla dzieci i młodzieży z marginesu społecznego, szkoły, domy opieki nad chorymi, starcami, włóczęgami i alkoholikami. Pracują też w parafiach.

Niemal rówieśniczką Matyldy – młodszą od niej o półtora roku – była druga Hiszpanka, która pojutrze zostanie wyniesiona do chwały ołtarzy. Tomasa Ortíz Reál urodziła się w roku 1842 w Bocairente koło Walencji na wschodzie Hiszpanii. Już w szkole odznaczała się szczególną pobożnością. Od najmłodszych lat troszczyła się o potrzebujących. Formację uzupełniła w kolegium sióstr Świętej Rodziny w Walencji i pragnęła do nich wstąpić, jednak ojciec zabronił jej tego ze względu na panującą wówczas w Hiszpanii atmosferę polityczną. Później w tym samy mieście wstąpiła do klauzurowych karmelitanek, jednak z powodu choroby musiała przerwać nowicjat i powrócić do domu. Potem przeniosła się do Barcelony i tam – pod wpływem przeżyć mistycznych – odkryła, że jej powołaniem jest założenie nowej rodziny zakonnej.

W 42 roku życia Tomasa Ortíz Reál wyjechała do regionu Murcja na południu Hiszpanii – dotkniętego wówczas plagą powodzi i zarazą – i utworzyła tam wspólnotę tercjarek karmelitańskich. Był to rok 1884. Założycielka przybrała imię zakonne Piedád od Krzyża. Po sześciu latach wspólnota przybrała ostateczny kształt jako zgromadzenie salezjanek Najświętszego Serca Pana Jezusa. Nawiązuje ono do duchowości świętego Franciszka Salezego. Jego założycielka zmarła w roku 1916 w mieście Murcja w południowo-wschodniej Hiszpanii, mając 73 lata. Dziś salezjanek Najświętszego Serca Jezusowego jest blisko dwieście. Poza Hiszpanią pracują w Paragwaju, a przez pewien czas obecne też były we Włoszech i prowadziły szpitale w Afryce – na hiszpańskiej Saharze.